ปัจจุบัน
เชียงใหม่ประสบปัญหาคนไร้บ้านมาเป็นเวลานาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากผ่านสถานการณ์โควิด-19 และวิกฤตเศรษฐกิจ ทำให้จำนวนคนไรบ้านเพิ่มขึ้นเนื่องจากตกงาน ขาดรายได้ มีหนี้สิน ซึ่งปัจจุบันคนไร้บ้านในเชียงใหม่มีจำนวน 118 คน คิดเป็นอันดับ 3 ของประเทศ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อายุ 40-59 ปี (อ้างอิงจากสถิติการสำรวจข้อมูลแจงนับคนไร้บ้าน เดือนพฤษภาคม 2566) มีกิจวัตรประจำวันแบบไม่มีจุดหมายในแต่ละวัน อาศัยอาหารจากวัดหรือผู้มาบริจาค ซึ่งมักถูกคนทั่วไปมองว่าเป็นภาระต่อสังคม
ปัจจุบันคนไร้บ้านมีหน่วยเคลื่อนที่ให้ความช่วยเหลือ จำนวน 3 จุด คือ บริเวณท่าแพ บริเวณสถานีขนส่งช้างเผือก และบริเวณตลาดต้นลำไย และมีหน่วยงานภาครัฐและภาคประชาสังคมเข้ามาช่วย เช่น สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน “บ้านเตื่อมฝัน” แต่มีกลุ่มคนไร้บ้านและกลุ่มเปราะบางอีกจำนวนมากที่ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ เป็นกลุ่มที่เสี่ยงต่อการถูกละเมิดสิทธิและเป็นกลุ่มด้อยโอกาสในการเข้าถึงบริการสาธารณะ สวัสดิการและหลักประกันด้านต่างๆ ซึ่งคนไร้บ้านในเชียงใหม่ควรจะได้เข้าถึงสิทธิและปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต รวมถึงความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินอย่างเท่าเทียม
เปลี่ยน
เทศบาลนครเชียงใหม่ จะให้การช่วยเหลือกลุ่มคนไร้บ้านให้สามารถเข้าถึงปัจจัยพื้นฐานและที่อยู่อาศัย โดย
- พิจารณาขยายศูนย์พักพิงสำหรับคนไร้บ้านให้ครอบคลุมมากขึ้น เพื่อรองรับการเพิ่มขึ้นของจำนวนคนไร้บ้าน และจะจัดตั้งศูนย์พักพิงใหม่ในแต่ละเขตของเทศบาล เพื่อให้คนไร้บ้านมีที่พักพิงที่ปลอดภัยและสะดวกสบาย
- ประสานเจ้าของหอพักปล่อยเช่าบ้านเรือนในราคาถูกสำหรับกลุ่มเปราะปราง ระยะสั้นปีต่อปี และมีมาตรการสุ่มตรวจเพื่อป้องกันการปล่อยเช่าช่วง สร้างฐานข้อมูลบ้านเช่าราคาถูก
- จัดตั้งหน่วยงานเพื่อให้การช่วยเหลือเยียวยากลุ่มคนไร้บ้านอย่างใกล้ชิด กระจายการสำรวจคนไร้บ้านในจังหวัดเชียงใหม่ที่ตกหล่นและยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ สร้างอาชีพและรายได้ให้แก่คนไร้บ้าน
เชียงใหม่ได้อะไร
- คนไร้บ้านและกลุ่มเปราะบางได้เข้าถึงสวัสดิการขั้นพื้นฐาน มีที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัย เพื่อเป็นแรงงานสำคัญในการพัฒนาเมือง
- คนไร้บ้านมีอาชีพที่สามารถสร้างรายได้เพื่อหาเลี้ยงตนเองและครอบครัว มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
- คนเชียงใหม่สามารถใช้งานพื้นที่สาธารณะในช่วงเวลากลางคืนได้อย่างปลอดภัย ลดปัญหาอาชญากรรมและความเหลื่อมล้ำในสังคม